Yavaş.

Yollarda olmanın farklı bir sevinci, hüznü, havası var demiştim. Kendime katılıyorum. Kulağında Pilli Bebek, aklında Emrah Serbes'in -sonunda t yok- cümleleri, sağında camdan yansıyan sen, yansımayan yerlerde turuncu ışıklar...

+ Nereye gidiyorsun ?
- Yol bitene kadar bi önemi yok. Tren kalkınca kaybetti önemini, tren durunca tekrar kazanacak.
+ Neden gidiyorsun ?
- Bi nedeni yok.
+ O zaman kaçıyorsun ?
- Belki, ama kaçıyor olsam bunu bilirdim
+ Hmm...
- Hmm tabi godoş.
+ Nereye gittiğinin bi önemi yok. Neden gittiğini, kaçıp kaçmadığını da bilmiyorsun. Neden bu trendesin ?
- Garların çayı güzel.
+ Evde daha güzelini demlerdin ?!
- Daha güzel demedim, güzel dedim.
+...


"Hayatı tırmanılacak bir şey olarak görüyoruz. Ama bazen bekliyorsun, bazen aşağı iniyorsun ve çoğu zaman da hiç bir şey olmuyor. Beklemek bile." (Emrah Serbes-Hikayem Paramparça)

Boşa geçen zamanların toplamı mı acaba hayat ?
Yani çalışıyorsun, kazanıyorsun, belki çok iyi belki o kadar iyi olmayan bir hayat yaşıyorsun ve ölüyorsun. Şimdi şuna cevap ver;
Boşa geçen zamanları toplayıp 'hayat' diye yaşadın sen, doğru mu Samet ?
Hayır de lütfen. Etkilendim, etkiledim, değiştim, değiştirdim, uyandım, uyandırdım, farkettim de. Hayatımın bir anlamı var de. Ama bunları daha iyi değil, iyi olmak için yaptığını söyle, tırmanma yarışma. Bi dur amk. Hemen başlama koşmaya şimbilli. Yarış yarış ! Başka bi bok bildiğin yok. Sakin ol.
Bazen bekleyeceksin, bazen geri gideceksin, bazen hiç bir şey olmayacak.
Emrah abi öyle diyor.

Yani demek istediğim; koşma, yürü...

Yol yürüyünce güzel...